De laatste weken waren … moeilijk onder woorden te brengen. Op Nieuwjaarsdag werd ons oudste zoontje ziek. Ik herinner me dat ik tegen mijn man zei: ‘De laatste keer dat er zoveel dokters omtrent waren, kregen we te horen dat hij blind was…’ Qua emoties werden we 7 jaar terug in de tijd gekatapulteerd. Dit kon niet goed zijn.
Enkele uren later ging zijn lichaampje volledig in shut-down. Het ging van kwaad naar erger, we bereidden ons voor op het ergste, want elke aanval betekende mogelijk het afscheid, machines en slangetjes hielden hem aan de gang.
De klok rond waakten we bij ons kereltje en zagen hem met de dag verder afglijden: kilo’s vervlogen, niet meer wakker worden, milliliters/ hartslagen/ bloeddrukken tellen, angst bij elke nieuwe wending. Hoe ging hij hier uit komen?

Het was stilletjes in huis zonder het typische gejodel en gefrutsel van onze oudste zoon. ‘Wanneer zijn we terug met zijn viertjes?’, vroeg de jongste. Dat was een verschrikkelijk moeilijke vraag. Verzin maar eens een antwoord.

Wij leerden lang geleden dat de belangrijkste dingen in het leven niet te koop zijn zoals… let’s say…simpelweg een normaal, gezond functionerend lichaam.
Ik ontmoette mensen die in verschillende fasen van hun gevecht tegen een afschuwelijke ziekte zitten. Lieve mama’s en papa’s, ik groet jullie, if only people knew. Hun verhaal haalt zelden de kranten.

Ons ventje is nu (hopelijk… hout vasthouden) buiten levensgevaar, het zal maanden duren voor hij terug de oude is. Hij kan niet meer staan, zelfs niet alleen rechtop zitten. Maar ik moet hem tenminste deze week niet ‘afgeven’.

Vrienden en familie sprongen in de bres om alles mee op te vangen, want de jongste zoon was er ook nog, het werk moest geregeld worden, Den Depot moest draaien: de solden begonnen, de nieuwe workshops startten, het einde van het kwartaal was daar, nieuwe collectie stroomde binnen. Maar op de ene of andere manier kregen we dat gefikst, als team.

Ik wil een aantal mensen vanuit het diepste van mijn hart bedanken:
* Het leger verpleegkundigen (Hanne, Kai, Cindy, …) en artsen (met een extra XXX voor Dr. Van Hoeve) dat ons ventje door het oog van de naald haalde en hopelijk houdt.
*Aan de lieve schatten die gewoon verschenen, insprongen en deden wat ze konden: vragen hoe het nu ging, aangepaste pyjama’s brengen (merci Elke xxx) stoffen goed komen leggen, wasmanden pakjes naar de post brengen, de afwas doen, stoofvlees brengen met de fiets, lieve doordachte kaartjes sturen, Facebook overnemen, een paar uur wacht in de kliniek overnemen (De Moeke, mijn zussen Chris en Lief) zodat de jongste zo weinig mogelijk uit zijn routine moest, … Zoveel lieve vrienden, daar werd ik stil van…
* Ons enige echte StoffenMieke, een echte trooper, die met hart en ziel haar mannetje stond in de winkel, maar ook ‘de job’ mee naar huis nam en er letterlijk van wakker lag. Een madam die niet te onderschatten valt… Sas, Soor, Lies & Kat droegen meer dan extra steentjes bij door in te springen waar ze konden. Zonder hen was de crisis compleet geweest!
*Mijne Jan, mijn rots, de UltraPapa, den beste!

We zijn er nog lang niet met ons ventje, er mag nu niks mislopen en het zal nog enige tijd de nodige wallen en slaaphaar* opleveren. Maar hij heeft een kans om te genezen en dat geeft een BOOST. Den Depot draait verder, zoals gewoonlijk, crisis of geen crisis, we staan er… Carnaval komt eraan en er moeten nog kostuums genaaid worden! En ik ben ontzettend dankbaar dat het er TWEE mogen zijn!

*slaaphaar: (het, o, mv. de slaapharen). Bizar kapsel t.g.v. vele uren slapen op oncomfortabele plekken, niet bestrijdbaar, ook niet met een fancy borstel of viersterrenspray.